pójdę

ten pokój żyje

ściany oddychają

wybrzuszając się nieznacznie

wyczuwam jego miarowe tętno

nocami połyka mnie

nie mogę się nawet poruszyć

ciemność liże moje ciało

zapachem wilgoci wypełnia nozdrza

i tylko ten głos za oknem

łagodnie szepce "chodź"

krzyczę w swojej głowie

kwiaty jak wisielce

uśmiechają się do mnie

***

*  fot. Katarzyna Karczmarz